شهرمن- دکتر حسنی محمدی درمانگر کودک
مادری که چون خورشید در آسمان زندگی فرزند خود همیشه درخشان، همیشه تابنده و همیشه در تلاش برای گرما بخشی است، شاید به ظاهر قابل تقدیر و ستایش باشد، اما مادر خورشید نشان، فرزندش را در گرمای حمایت سوزان خود ذوب می‌کند و چون فرزند در وجود مادر ذوب شده هویت مستقلی شکل نخواهد گرفت.
مادران منحصراً تلاش می‌کنند همیشه کامل باشند، اما مادری به خورشید و ماه فرصت رشد می‌دهد.
مادرانی که به ماه می‌مانند، هر شب کامل نیستند؛ گاهی هلالی باریک، گاه نیمه و گاه ماه شب چهارده به طور کامل فرزند را حمایت می‌کنند، اما فقط گاهی… مادر کافی بودن یعنی همین.
هلال ناقص ماه یعنی همین که گاهی خود را کم رنگ کنی تا ستاره‌های اطراف بیشتر فرصت درخشیدن داشته باشند…
مادر کامل تلاش می‌کند تا همه‌ی ابرها را از آسمان زندگی فرزندش دور کند، اما مادر کافی می‌داند آسمان ابری و بارانی هم برای رشد جوانه‌های صبر در کودک نیاز است.
فرزندان ما برای رشد به نور سوزان خورشید نیاز ندارند، بلکه گاهی نور ملایم هلال ماه و هم برای پیدا کردن راه زندگی‌شان کافیست.
شاید روانشناسان اصطلاحی به نام مادر کامل و مادر کافی را بیشتر بپسندند.
مادری که به صورت تمام و کمال مسئولیت زندگی فرزندش را به عهده می‌گیرد و در تمامی کارها از لباس پوشیدن و غذا خوردن تا هدیه دادن، انجام کارهای کودک است، اما مادری که به قدر کفایت در زندگی کودک حضور دارد و وجود خود را کم رنگ می‌کند تا استقلال در وجود فرزندش پررنگ شود، مادر کامل تربیت نمی‌کند، اما مادر کافی می‌سازد.
گاهی برای فرزند خود ناقص باشند تا کودک در سایه‌ی نقص مادر به کمال برسد.
در جامعه‌ی ایرانی که از مادرها انتظار کامل بودن می‌رود، گاه به مادرهای کافی احساس گناه القا می‌شود که چرا حمایت را بیشتر به فرزند خود خدمت نمی‌کنند؟
اما در دیدگاه روانشناسی، خدمت افراطی به کودک در واقع خیانت به رشد فردیت اوست.
شما در آسمان زندگی فرزندتان چه نقشی دارید؟
ماه یا خورشید؟